ျမဳိ႕ၾကီးမွာ ေမြးဖြားသူေတြအထင္ကေတာ့ ေတာသားျမဳိ႕ေရာက္ ‘ကေသာက္ကေယာက္’တဲ့ ကုိဒါသ တစ္ေယာက္ မိမရွိ ဘမရွိ တစ္ေကာင္ၾကြက္တစ္မ်က္ႏွာ ေတာမွာေနေသာ္လည္း ထမင္းတစ္နပ္ စာအတြက္ ပူပင္ေသာကေရာက္စရာမလုိပါ တစ္ရြာလုံးကသူကို ရုိးသားေျဖာင့္မတ္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ဘယ္သူခုိင္းခုိင္း ညိုညင္သည္မရွိ သူထမင္းစားရလွ်င္ ေက်နပ္ေနတတ္သူ၊ အသက္အရြယ္ကရလာေတာ့ ၾကဳံရာအလုပ္လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ေနလို႕မျဖစ္ၾကီးပြားရာ ၾကီးပြားေၾကာင္းရွာရေတာ့မယ္ဆုိျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကို အလုပ္ရွာရန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္၊ ကုိဒါသအတြက္ တည္းစရာေနရာအခက္အခဲ့ေတြ႕လာေတာ့ ရြာဘုန္းၾကီး သီးတင္းသုံးရာ ဘုန္ေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားအျဖစ္နဲ႕ တည္းခုိ ေနထုိင္ရတာေပါ့. ဘုနး္ၾကီး ဦးဇင္း ကုိရင္ ေတြဆြမ္းခံျပန္လာတုိင္း ဆြမ္းဟင္းခြက္ေဆးေပး ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပး အားလုံးက ကုိဒါသကုိ မခ်စ္ခင္ သူမရွိ၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ေနထုိင္းရင္း ကုိဒါသ အတြက္ ေစတနာအက်ဳိးေပးေကာင္းတယ္ ဆုိရမလား။
ဆရာေတာ္ဒကားရင္းတစ္ေယာက္က အိမ္မွာ အလုပ္သမားမရွိေတာ့ ဆရာေတာ္ဆီမွာ အလုပ္သမား ေတာင္းေတာ့ ရုိးသာၾကိဳးစားလိမၼာလွတဲ့ ကုိဒါသကို ဆရာေတာ္က သူေဌးဆီထည္႕ေပးလိုက္တာေပါ့ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ေရြပင္နားေတာ့ ေရြွက်ီး ေငြပင္နားေတာ့ ေငြးက်ီး ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း သူေဌးခုိးင္းတုိင္း မခုိမနားလုပ္တတ္ေသာ ကုိဒါသကုိ သူေဌးကသေဘာက်ေတာ့ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေန႕တုိင္း စားေသာက္ေနရေသာ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ရက္ အလွေတြတုိးလာခဲ့ပါတယ္၊ ဟုိတုံးကပင္ အသားျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ ကုိဒါသ သူေဌးအိမ္က ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းနဲ့စားရေတာ့ ခႏၵာကိုယ္ ၀ျဖိဳး အလွတုိးလာတာမဆန္းေတာ့ပါဘူး။
သူေဌး လင္မယားမွာလည္း လက္ေမြးမီမေလာင္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ အသက္နဲ့ ထပ္တူခ်စ္ရတဲ့ မပဋာ ဆုိတဲ့သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္၊ မပဋာ ရဲ့ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံေကာင္းေတာ့ သူေဌးအိမ္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့ မပဋာ တစ္ေယာက္ အျပင္ေလာက ဆုိတာသူအတြက္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ကလြဲျပီး မျမင္ဖူးသေလာက္ပါပဲ …… ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာင္ အေဒၚျဖစ္သူ ခင္သီတာက ကုိယ္ရံေတာ္ အျဖစ္လိုက္ပါေနေတာ့ သူမကုိ ခ်စ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက အနားမကပ္ရဲၾကပါဘူး…..ဒါေၾကာင့္ မပဋာ မွာ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
မပဋာလုိ ဘ၀အက်ိဳးေပးကေတာ့ ရွားမွရွားထင္ပါရဲ့ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ စံအိမ္ၾကီး မွာေနျပီး က်ဴရွင္ဆရာ အကသင္တန္းနည္းျပဆရာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာင့္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ အတြက္ လုံး၀ ျပင္ပေလာကမွာ ကူးစရာမလုိ သင္တန္းတက္စရာမလုိ မပဋာ တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္ရင္ အားလုံးက အဆင္သင့္….စံအိမ္ေပၚမွာေနျပီး လူတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မပဋာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းျပီး ဘြဲ႕ရေတာ့ စိတ္ကစားတတ္လာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္..ေသြးသားကနိဳးဆုိေပးမွဳးလား ပဌာန္းဆက္ပါတယ္ ေျပာရမွာလား….မပဋာတစ္ေယာက္ အိမ္မွာအလုပ္လုပ္ဖုိ့ေခၚထားတဲ့ ကုိဒါသအေပၚမွာ တိတ္တခုိး အခ်စ္နဲဲ႕ ခ်စ္ေနမိျပီးတာ မပဋာ သူကုိယ့္သူသိလာခဲ့ပါတယ္။
ကိုဒါသ အလုပ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာကို ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္၊ ပန္းအိုးကုိ ဟုိေရြွ႕ဒီေရြွ႕ ကားကုိသန္႕ရွင္းေရးေတြလုပ္ေပးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိဒါသကုိၾကည့္ျပီး သနားေနမိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မိဘေတြ အျပင္သြားေနတဲ့ခါမ်ိဳးမွာ ကုိဒါကိုေခၚျပီး ေရခဲေသတၱာထဲက စားစရာေတြ ခုိးခုိးေပးခဲ့တယ္၊ အ၀တ္အစားေတြ ညစ္ပတ္ေနတာကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း မေနနဳိင္ခဲ့ပါဘူး အ၀တ္အစားတြက္ မုန္႕ဖုိ႕အတြက္ ပိုက္ဆံေတြကို ကုိဒါသကုိေပးခဲ့တယ္။ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ မပဋာကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မပဋာရယ္လုိ႕………ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူေဌးမ်က္ႏွာရွိေလေတာ့ …အျပင္ထြက္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလုံးေတြက ကုိဒါသ ရင္ထဲမွာ အၾကဳိက္အခဲ အျဖစ္သာတည္ရွိေနခဲ့ေတာ့တယ္။
မပဋာတစ္ေယာက္ ကိုဒါသ ကုိ တိတ္တခိုးခ်စ္လာခဲ့တာ ရာသီးေတြေျပာင္းလုိ႕ ေအးျမတဲ့ ေဆာင္ရာသီ ကုိေရာက္လာခဲ့ျပီ ဂုိးေဒါင္ထည္းမွာ အခင္းမရွိ ေစာင္မရွိ ပုဆုိးကို ေစာင္လုပ္ျပီး အိပ္ေနရတဲ့ ကုိဒါသကုိ မပဋာ တစ္ေယာက္ သူအခန္းကေနျမင္ရေတာ့ သနားျခင္း ဂရုဏာစိတ္ေတြေပၚေနခဲ့ျပန္တယ္၊ သူမအိပ္ေနတဲ့ ေစာင္ေလးကို ကုိဒါသ အိပ္ေနတဲ့ ဂုိးေဒါင္ထည္းသုိ႕ ပစ္ေပးလိုက္ေပမယ္ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ေၾကာင္ခုန္ခ် တယ္အထင္နဲ႕ ပုဆုိးကို ေဂါင္းျမီးခ်ဳံအိပ္ေနတာကေန ထမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး၊ မပဋာကလည္း ထမၾကည္႕တဲ့ ကုိဒါသ အေပၚကို အနားမွာရွိတဲ့ ပန္းအုိးက ခဲလုံးနဲ႕ေပါက္လိုက္ေတာ့မွ ကုိဒါသ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ေလာက လုံးက အလင္းေရာင္ေပးေနတဲ့ လမင္းၾကီးရဲ့ အလင္းေရာင္ကေနတစ္ဆင့္ ျဖဴေဖြး နဳညံး တဲ့ မပဋာရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ မပဋာရယ္လုိ႕ တစ္ေလာကလုံးကုိ ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပးမယ္ ရင္ထဲကစကားလုံးေတြ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။
မပဋာကလည္း အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ေခၚထားတဲ့ ကုိဒါသကုိ ခ်စ္ေနေပမယ္ အိမ္က သေဘာမတူနဳိင္ဘူးဆုိတာ က ိုစိတ္ကေနသိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီည တစ္ညလုံး မပဋာ အိပ္မေပ်ာ္နဳိင္ပါဘူး ကိုဒါသလည္း မပဋာတစ္ေယာက္ သူကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ သေဘာေတြေကာင္းေနရသလဲလုိ့ စဥ္းစားခန္းေတြ ဖြဲ႕ေနလို႕ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေပၚကုိ တစ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္က်ေနတဲ့ ႏွင္းစက္ ေလးေတြရဲ့ အသံက သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရထား ဥၾသဆြဲသံသလုိ႕ ဆူညံေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေဘးနာက လမ္းသြယ္ကေန ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကားသံေတြကလည္း သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ေျပးသြား ေနတဲ့ရထားသံလုိဆူညံေနခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ့တစ္ေန႕ မိဘေတြ မရွိခုိက္ ကုိဒါသကို မပဋာက အတင္းခုိးေျပးခုိင္းေတာ့ ကုိဒါသကလည္း ၾကိဳးတင္စီစဥ္းထားတာမရွိေတာ့ ေတာရြာေလးတစ္ရြာကို ခုိးေျပးခဲ့ပါတယ္။ ဟုိတစ္ခ်ိန္ မိဘရဲ့ ေမတၱာေအာက္ မွာေနခဲ့စဥ္က စံအိမ္ၾကီးသည္ အခုအခ်ိန္မွာ တည္းေလးျဖစ္ေနေတာ့တယ္ ဟုိတစ္ခ်ိန္ကစားခဲ့ရတဲ့ ေပၚဆန္းေမြး ထမင္းသည္ အခုအခ်ိန္မွာ မပဋာအတြက္ ဆန္းၾကမ္းနဲ႕ပဲ စားေသာက္ေနရေတာ့တယ္၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က အိမ္ေရွ႕မွာစုိက္ထားတဲ့ ေရာင္စုံပန္းေလးေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မပဋာအတြက္ စပါးေတြကို ပဲျမင္ေနရေတာ့တယ္၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ပုိးထမည္းသည္ အခုအခ်ိန္မွာ ပန္းေရာင္ မရွိ တဲ့ လုံခ်ည္ကုိပဲ ၀တ္ဆင္ေနရတေတာ့တယ္ …. ဒါေပမယ္ မပဋာ စိတ္မဆင္းရဲ့ပါဘူး ကုိဒါသ ကုိခ်စ္ေနတဲ့ သူမရဲ့ အခ်စ္ရွိသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္းတရမယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ မိဘႏွင္ေမာင္ကို ေတာင္ မပဋာ သတိမရခဲ့ေတ့ာပါဘူး။
ကုိဒါသတစ္ေယာက္အတြက္ကလည္း ဟုိတစ္ခ်ိန္က ပါးစပ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ယခုဆုိလွ်င္ပါးစပ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ျဖစ္ေနေတာ့ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေနရေပမယ္ မပဋာရဲ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္တုိင္း ပင္းပန္းမွဴးေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေနလာခဲ့တာ သားတစ္ေယာက္ကို ခက္ခဲ့စြာေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယသားကိုေမြးဖြားခါနီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဴးမရွိ ပုိက္ဆံကလည္းမရွိေတာ့ ခက္ရာခက္ခဲ့ေမြးမယ္ဆုိျပီး ကိုဒါသ ေတာထည္းကို ထင္းရွာဖုိ႕သြားေတာ့။ မုိးကလည္းရြာ ေလကတည္းတုိက္ဆုိေတာ့ ကုိဒါသ ေမြကုိက္ခံရလုိ႕ေတာထည္းမွာ ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ ကုိဒါသ တစ္ေယာက္ အတြက္ ကံဆုိးမသား သြားရာလမ္းမုိးလုိက္ရြာ ဆုိသလို ေမြးဖြားေနတဲ့သားေလးရဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴသလားမည္း သလားမသိရွိခဲ့ရရွာဘူး၊ မနက္မုိးလင္း ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ထင္းသြားရွာတာျပန္မလာဘူးဆုိျပီး မပဋာ ေတာထည္းကိုသြားျပီး ကုိဒါသကိုရွာေတာ့ အဆိပ့္သင့္ျပီး ေသေနတဲ့ ကုိဒါသကို ေတြ႕ရေတာ့ ရူးမတတ္ခံစားခဲ့ ရပါတယ္။
မပဋာ အဖို႕ အားကိုးရားဆုိေတာ့လည္း ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွွမရိွေတာ့တဲ့ ဒီရြာကေန မိဘရွိရာ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာေတာ့ မၾကာခင္ရက္ကတုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂက္စ္ မုန္းတုိင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရစီကသန္ေနေတာ့ သားၾကီးကုိ ဒီဘက္ကမ္းမွာထား ေမြးကင္းစသားငယ္ကိုခ်ီကာ ဟုိဘက္လကမ္းအကူး သားငယ္ကို ထားျပီး သားၾကီးကိုေခၚဖို႕ ျပန္အလာ ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ သားငယ္ကို ငွက္ကခ်ီ သြားတာကိုၾကည့္ လက္ခုတ္တီးျပီး ေျခာက္လွမ္းတာကို သားၾကီးက သူကုိ ေခၚေနတယ္ အမွတ္ျဖင့္ ျမစ္ထဲကို ဆင္းလာေတာ့ မပဋာမွာ ဂဏန္းလည္းမရ လက္မလည္းမရဆုိသလို သားငယ္ကို စြန္ခ်ီ သားၾကီးက ေရမွာေမွ်ာ လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုဒါသကလည္း ေမြကုိက္လုိ႕ေသ။
မီးတြင္းကေနထြက္လာတာမၾကာေသးတဲ့ မပဋာ အရူးတစ္ေယာက္လုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ေလွ်ာက္လွည္ျပီး မိဘကို ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနေပမယ့္ တုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂက္စ္ မုန္းတုိင္း ေၾကာင္း မိဘႏွင္ေမာင္က အလုပ္က အျပန္ လမ္းေဘးက ကုကၠဳိပင္ ၾကဳိးက်ျပီး ေသခဲ့သြားျပီးဆုိတဲ့ သတင္းကိုလည္းၾကားရေတာ့ မပဋာ တစ္ေယာက္ အရူးမတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားကလည္း ျမစ္ကမ္းနာကရလာတ့ဲ ကုိးရီးယား စကတ္တုိေလး နဲ႕ ဟုိသြား ဒီသြားသြားေနရွာေတာ့ နာဂက္စ္ ကူညီးေရး တရားေဟာ ေနတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ့ တရားပြဲေရာက္သြားေတာ့ အနားက တရားနာေနသူ တစ္ေယာက္က တဘက္လည္း တစ္ထည္ေပးတာကို ကုိယ္မွာပတ္ျပီး ဆရာေတာ္ တရားျပီးဆုံး ေအာင္နာၾကားရျပီးတဲ့ေနာက္ သတိသံေ၀ဂရကာ သီလရွင္အျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ဓမၼပဒ လာ ပဋာစာရီ ၀တၱဴကုိ ကုိးကားေရးသားသည္။
ashinvisuddha
Nalanda University
India
ဆရာေတာ္ဒကားရင္းတစ္ေယာက္က အိမ္မွာ အလုပ္သမားမရွိေတာ့ ဆရာေတာ္ဆီမွာ အလုပ္သမား ေတာင္းေတာ့ ရုိးသာၾကိဳးစားလိမၼာလွတဲ့ ကုိဒါသကို ဆရာေတာ္က သူေဌးဆီထည္႕ေပးလိုက္တာေပါ့ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ေရြပင္နားေတာ့ ေရြွက်ီး ေငြပင္နားေတာ့ ေငြးက်ီး ဆုိတဲ့စကားအတုိင္း သူေဌးခုိးင္းတုိင္း မခုိမနားလုပ္တတ္ေသာ ကုိဒါသကုိ သူေဌးကသေဘာက်ေတာ့ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေန႕တုိင္း စားေသာက္ေနရေသာ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ တစ္ေန႕ထက္တစ္ရက္ အလွေတြတုိးလာခဲ့ပါတယ္၊ ဟုိတုံးကပင္ အသားျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ ကုိဒါသ သူေဌးအိမ္က ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းနဲ့စားရေတာ့ ခႏၵာကိုယ္ ၀ျဖိဳး အလွတုိးလာတာမဆန္းေတာ့ပါဘူး။
သူေဌး လင္မယားမွာလည္း လက္ေမြးမီမေလာင္ ေျခေမြးမီးမေလာင္ အသက္နဲ့ ထပ္တူခ်စ္ရတဲ့ မပဋာ ဆုိတဲ့သမီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္၊ မပဋာ ရဲ့ ဘ၀ေပးကုသုိလ္ကံေကာင္းေတာ့ သူေဌးအိမ္မွာ လူျဖစ္ရတဲ့ မပဋာ တစ္ေယာက္ အျပင္ေလာက ဆုိတာသူအတြက္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ကလြဲျပီး မျမင္ဖူးသေလာက္ပါပဲ …… ေက်ာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာင္ အေဒၚျဖစ္သူ ခင္သီတာက ကုိယ္ရံေတာ္ အျဖစ္လိုက္ပါေနေတာ့ သူမကုိ ခ်စ္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြက အနားမကပ္ရဲၾကပါဘူး…..ဒါေၾကာင့္ မပဋာ မွာ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မရွိခဲ့ပါဘူး။
မပဋာလုိ ဘ၀အက်ိဳးေပးကေတာ့ ရွားမွရွားထင္ပါရဲ့ က်ယ္၀န္းလွတဲ့ စံအိမ္ၾကီး မွာေနျပီး က်ဴရွင္ဆရာ အကသင္တန္းနည္းျပဆရာ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာင့္ေပးတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြ အတြက္ လုံး၀ ျပင္ပေလာကမွာ ကူးစရာမလုိ သင္တန္းတက္စရာမလုိ မပဋာ တစ္ခုျဖစ္ေစခ်င္ရင္ အားလုံးက အဆင္သင့္….စံအိမ္ေပၚမွာေနျပီး လူတိုင္းၾကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခုိင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မပဋာတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းျပီး ဘြဲ႕ရေတာ့ စိတ္ကစားတတ္လာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္..ေသြးသားကနိဳးဆုိေပးမွဳးလား ပဌာန္းဆက္ပါတယ္ ေျပာရမွာလား….မပဋာတစ္ေယာက္ အိမ္မွာအလုပ္လုပ္ဖုိ့ေခၚထားတဲ့ ကုိဒါသအေပၚမွာ တိတ္တခုိး အခ်စ္နဲဲ႕ ခ်စ္ေနမိျပီးတာ မပဋာ သူကုိယ့္သူသိလာခဲ့ပါတယ္။
ကိုဒါသ အလုပ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ရတာကို ျမင္ရတဲ့အခ်ိန္၊ ပန္းအိုးကုိ ဟုိေရြွ႕ဒီေရြွ႕ ကားကုိသန္႕ရွင္းေရးေတြလုပ္ေပးေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိဒါသကုိၾကည့္ျပီး သနားေနမိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မိဘေတြ အျပင္သြားေနတဲ့ခါမ်ိဳးမွာ ကုိဒါကိုေခၚျပီး ေရခဲေသတၱာထဲက စားစရာေတြ ခုိးခုိးေပးခဲ့တယ္၊ အ၀တ္အစားေတြ ညစ္ပတ္ေနတာကို ျမင္ရျပန္ေတာ့လည္း မေနနဳိင္ခဲ့ပါဘူး အ၀တ္အစားတြက္ မုန္႕ဖုိ႕အတြက္ ပိုက္ဆံေတြကို ကုိဒါသကုိေပးခဲ့တယ္။ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ မပဋာကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မပဋာရယ္လုိ႕………ေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူေဌးမ်က္ႏွာရွိေလေတာ့ …အျပင္ထြက္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလုံးေတြက ကုိဒါသ ရင္ထဲမွာ အၾကဳိက္အခဲ အျဖစ္သာတည္ရွိေနခဲ့ေတာ့တယ္။
မပဋာတစ္ေယာက္ ကိုဒါသ ကုိ တိတ္တခိုးခ်စ္လာခဲ့တာ ရာသီးေတြေျပာင္းလုိ႕ ေအးျမတဲ့ ေဆာင္ရာသီ ကုိေရာက္လာခဲ့ျပီ ဂုိးေဒါင္ထည္းမွာ အခင္းမရွိ ေစာင္မရွိ ပုဆုိးကို ေစာင္လုပ္ျပီး အိပ္ေနရတဲ့ ကုိဒါသကုိ မပဋာ တစ္ေယာက္ သူအခန္းကေနျမင္ရေတာ့ သနားျခင္း ဂရုဏာစိတ္ေတြေပၚေနခဲ့ျပန္တယ္၊ သူမအိပ္ေနတဲ့ ေစာင္ေလးကို ကုိဒါသ အိပ္ေနတဲ့ ဂုိးေဒါင္ထည္းသုိ႕ ပစ္ေပးလိုက္ေပမယ္ ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ေၾကာင္ခုန္ခ် တယ္အထင္နဲ႕ ပုဆုိးကို ေဂါင္းျမီးခ်ဳံအိပ္ေနတာကေန ထမၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး၊ မပဋာကလည္း ထမၾကည္႕တဲ့ ကုိဒါသ အေပၚကို အနားမွာရွိတဲ့ ပန္းအုိးက ခဲလုံးနဲ႕ေပါက္လိုက္ေတာ့မွ ကုိဒါသ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ေလာက လုံးက အလင္းေရာင္ေပးေနတဲ့ လမင္းၾကီးရဲ့ အလင္းေရာင္ကေနတစ္ဆင့္ ျဖဴေဖြး နဳညံး တဲ့ မပဋာရဲ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီး ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ မပဋာရယ္လုိ႕ တစ္ေလာကလုံးကုိ ၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပးမယ္ ရင္ထဲကစကားလုံးေတြ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။
မပဋာကလည္း အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ေခၚထားတဲ့ ကုိဒါသကုိ ခ်စ္ေနေပမယ္ အိမ္က သေဘာမတူနဳိင္ဘူးဆုိတာ က ိုစိတ္ကေနသိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီည တစ္ညလုံး မပဋာ အိပ္မေပ်ာ္နဳိင္ပါဘူး ကိုဒါသလည္း မပဋာတစ္ေယာက္ သူကို ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ သေဘာေတြေကာင္းေနရသလဲလုိ့ စဥ္းစားခန္းေတြ ဖြဲ႕ေနလို႕ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အိမ္ေပၚကုိ တစ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္က်ေနတဲ့ ႏွင္းစက္ ေလးေတြရဲ့ အသံက သူတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရထား ဥၾသဆြဲသံသလုိ႕ ဆူညံေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေဘးနာက လမ္းသြယ္ကေန ျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ ကားသံေတြကလည္း သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရန္ကုန္ မႏၱေလး ေျပးသြား ေနတဲ့ရထားသံလုိဆူညံေနခဲ့ပါတယ္။
ဒီလုိနဲ့တစ္ေန႕ မိဘေတြ မရွိခုိက္ ကုိဒါသကို မပဋာက အတင္းခုိးေျပးခုိင္းေတာ့ ကုိဒါသကလည္း ၾကိဳးတင္စီစဥ္းထားတာမရွိေတာ့ ေတာရြာေလးတစ္ရြာကို ခုိးေျပးခဲ့ပါတယ္။ ဟုိတစ္ခ်ိန္ မိဘရဲ့ ေမတၱာေအာက္ မွာေနခဲ့စဥ္က စံအိမ္ၾကီးသည္ အခုအခ်ိန္မွာ တည္းေလးျဖစ္ေနေတာ့တယ္ ဟုိတစ္ခ်ိန္ကစားခဲ့ရတဲ့ ေပၚဆန္းေမြး ထမင္းသည္ အခုအခ်ိန္မွာ မပဋာအတြက္ ဆန္းၾကမ္းနဲ႕ပဲ စားေသာက္ေနရေတာ့တယ္၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က အိမ္ေရွ႕မွာစုိက္ထားတဲ့ ေရာင္စုံပန္းေလးေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မပဋာအတြက္ စပါးေတြကို ပဲျမင္ေနရေတာ့တယ္၊ ဟုိတစ္ခ်ိန္က ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ပုိးထမည္းသည္ အခုအခ်ိန္မွာ ပန္းေရာင္ မရွိ တဲ့ လုံခ်ည္ကုိပဲ ၀တ္ဆင္ေနရတေတာ့တယ္ …. ဒါေပမယ္ မပဋာ စိတ္မဆင္းရဲ့ပါဘူး ကုိဒါသ ကုိခ်စ္ေနတဲ့ သူမရဲ့ အခ်စ္ရွိသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္းတရမယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ မိဘႏွင္ေမာင္ကို ေတာင္ မပဋာ သတိမရခဲ့ေတ့ာပါဘူး။
ကုိဒါသတစ္ေယာက္အတြက္ကလည္း ဟုိတစ္ခ်ိန္က ပါးစပ္တစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ယခုဆုိလွ်င္ပါးစပ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ျဖစ္ေနေတာ့ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားျပီး လုပ္ေနရေပမယ္ မပဋာရဲ့ မ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္တုိင္း ပင္းပန္းမွဴးေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေနလာခဲ့တာ သားတစ္ေယာက္ကို ခက္ခဲ့စြာေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယသားကိုေမြးဖြားခါနီး ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မွဴးမရွိ ပုိက္ဆံကလည္းမရွိေတာ့ ခက္ရာခက္ခဲ့ေမြးမယ္ဆုိျပီး ကိုဒါသ ေတာထည္းကို ထင္းရွာဖုိ႕သြားေတာ့။ မုိးကလည္းရြာ ေလကတည္းတုိက္ဆုိေတာ့ ကုိဒါသ ေမြကုိက္ခံရလုိ႕ေတာထည္းမွာ ေသဆုံးခဲ့ပါတယ္။ ကုိဒါသ တစ္ေယာက္ အတြက္ ကံဆုိးမသား သြားရာလမ္းမုိးလုိက္ရြာ ဆုိသလို ေမြးဖြားေနတဲ့သားေလးရဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴသလားမည္း သလားမသိရွိခဲ့ရရွာဘူး၊ မနက္မုိးလင္း ကုိဒါသတစ္ေယာက္ ထင္းသြားရွာတာျပန္မလာဘူးဆုိျပီး မပဋာ ေတာထည္းကိုသြားျပီး ကုိဒါသကိုရွာေတာ့ အဆိပ့္သင့္ျပီး ေသေနတဲ့ ကုိဒါသကို ေတြ႕ရေတာ့ ရူးမတတ္ခံစားခဲ့ ရပါတယ္။
မပဋာ အဖို႕ အားကိုးရားဆုိေတာ့လည္း ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွွမရိွေတာ့တဲ့ ဒီရြာကေန မိဘရွိရာ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာေတာ့ မၾကာခင္ရက္ကတုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂက္စ္ မုန္းတုိင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီ ျမစ္ေရစီကသန္ေနေတာ့ သားၾကီးကုိ ဒီဘက္ကမ္းမွာထား ေမြးကင္းစသားငယ္ကိုခ်ီကာ ဟုိဘက္လကမ္းအကူး သားငယ္ကို ထားျပီး သားၾကီးကိုေခၚဖို႕ ျပန္အလာ ျမစ္လယ္ေရာက္ေတာ့ သားငယ္ကို ငွက္ကခ်ီ သြားတာကိုၾကည့္ လက္ခုတ္တီးျပီး ေျခာက္လွမ္းတာကို သားၾကီးက သူကုိ ေခၚေနတယ္ အမွတ္ျဖင့္ ျမစ္ထဲကို ဆင္းလာေတာ့ မပဋာမွာ ဂဏန္းလည္းမရ လက္မလည္းမရဆုိသလို သားငယ္ကို စြန္ခ်ီ သားၾကီးက ေရမွာေမွ်ာ လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုဒါသကလည္း ေမြကုိက္လုိ႕ေသ။
မီးတြင္းကေနထြက္လာတာမၾကာေသးတဲ့ မပဋာ အရူးတစ္ေယာက္လုိ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ ေလွ်ာက္လွည္ျပီး မိဘကို ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနေပမယ့္ တုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂက္စ္ မုန္းတုိင္း ေၾကာင္း မိဘႏွင္ေမာင္က အလုပ္က အျပန္ လမ္းေဘးက ကုကၠဳိပင္ ၾကဳိးက်ျပီး ေသခဲ့သြားျပီးဆုိတဲ့ သတင္းကိုလည္းၾကားရေတာ့ မပဋာ တစ္ေယာက္ အရူးမတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ၀တ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားကလည္း ျမစ္ကမ္းနာကရလာတ့ဲ ကုိးရီးယား စကတ္တုိေလး နဲ႕ ဟုိသြား ဒီသြားသြားေနရွာေတာ့ နာဂက္စ္ ကူညီးေရး တရားေဟာ ေနတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးရဲ့ တရားပြဲေရာက္သြားေတာ့ အနားက တရားနာေနသူ တစ္ေယာက္က တဘက္လည္း တစ္ထည္ေပးတာကို ကုိယ္မွာပတ္ျပီး ဆရာေတာ္ တရားျပီးဆုံး ေအာင္နာၾကားရျပီးတဲ့ေနာက္ သတိသံေ၀ဂရကာ သီလရွင္အျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ပါတယ္။
မွတ္ခ်က္။ ဓမၼပဒ လာ ပဋာစာရီ ၀တၱဴကုိ ကုိးကားေရးသားသည္။
ashinvisuddha
Nalanda University
India
No comments:
Post a Comment